Trouw journalist Amber Dujardin ging op zoek naar subculturen op het schoolplein. Bestaan de alto’s, gothics en skaters nog wel? Amber ging op bezoek in het klaslokaal. De klas telt minstens zes verschillende nationaliteiten, maar qua kleding zien de leerlingen er grofweg hetzelfde uit: gympen, spijkerbroek, capuchon-trui. Van geverfde haren of markante outfits geen spoor.
‘Af en toe dwaalt er een emo of een alto door de gang. Dat zijn overigens altijd witte kinderen, die hebben meer behoefte om zich te onderscheiden.’ (Alfosi, docent)
‘De hele klas luistert naar dezelfde muziek. Ronnie Flex en Broederliefde: dat is de basis. Daarnaast heeft iedereen zijn eigen smaak, vaak gebaseerd op het land van herkomst.’ (Ke-niya, 14)
Door het internet is het schoolplein van zijn leerlingen de laatste tijd veel groter geworden, zegt docent Seyed Alofi. Ze vinden elkaar niet meer in de kroeg op basis van een gedeelde kleding- en muzieksmaak, maar op het virtuele schoolplein van Instagram en YouTube. Daar bewegen de kinderen zich in allerijl door een veranderlijk labyrint van vloggers, challenges en games.
‘Er worden geen ‘volledige’ subculturen meer opgetuigd, maar jongeren pakken van alles wat ze aanspreekt een beetje.’ (Tom ter Bogt, hoogleraar popmuziek en jeugdcultuur)
Vragen om met tieners en jongeren te bespreken:
- Zijn de subculturen uit de jongerenwereld inderdaad verdwenen of kijken de volwassenen gewoon niet goed?
- Wat vind je van de uitspraak van docent Seyed Alofi?
- Op welke terreinen onderscheiden jongeren zich als groep wel degelijk van elkaar? Nationaliteit, kleding, geloof of toch vooral de muziekkeuze? Wat denk jij?
233 Responses